Sander 1 jaar

Woensdag 4 juli 2001, We zijn vanmorgen naar het Universitair ziekenhuis gegaan om op de kinderintensivecare te trakteren op gebak. We wilde daarmee hun nogmaals bedanken voor alles wat ze voor ons en Rutger hebben gedaan. Ook willen we hiermee proberen de ziekenhuis periode af te sluiten. Onderweg er naar toe borrelen een hoop herinneringen weer op en in de lift van het ziekenhuis komt ons een bekende geur tegemoet. Ik trek mijn stoute schoenen aan en bel aan bij de voordeur van de kinderintensivecare en mag naar binnen. Alles komt als normaal over, het lijkt net of ik thuis kom na een lange vakantie maar ik weet maar al te goed dat Rutger er niet zal zijn. Via de gang kom ik op de IC en kijk eerst of er een ander kindje op zijn plekje ligt. Het is gelukkig rustig. Niet alle bedden zijn gevuld en twee van de drie plekjes waar Rutger heeft gelegen zijn leeg. Ik voel me ook hier thuis ik weet wat er allemaal kan gebeuren en de rust van de verpleging geeft aan dat ze alles onder controle hebben. Een aantal is al aan het koffie drinken en zie een aantal bekenden die zwaaiend me begroeten maar me met rust laten om hun kindje te verzorgen. Ik zeg dat ik ze straks wel zie bij de koffie en ga terug naar Anneke. 

Anneke zit samen met Sander en een paar bekende te wachten op de rest. En dan plotseling staat  de verpleger er die er bij het overlieden was. Hij geeft momenteel les aan andere beginnend IC verplegers. En heeft blijkbaar speciaal voor ons ruimte gemaakt. Ik heb het even heel erg moeilijk maar ben vooral blij om hem weer te zien. Een stevige omhelzing is eigenlijk het enige wat ik hem kan geven. Vol trots laten we hem Sander zien en Sander doet maar net of hij eenkennig is en kruipt een beetje weg. Al snel raken we lekker aan de praat en drinken samen koffie. Het zijn net vrienden die je na een lange tijd weer terug ziet en we hebben het vooral over ons maar ook over de afdeling. Hoe moeilijk het is om personeel te krijgen / houden en we horen wie er allemaal weggaan is en wie er nieuw is. Ook krijgen we de groeten van de verpleegster die onze zorg coördinator was. Ze moest ’s avonds werken en kon helaas niet aanwezig zijn. De pauze zat er bijna op en helaas was er nog iemand anders die trakteerde dus waren er twee koffiekamers in plaats van één. Na een uurtje gaan we weer terug naar huis en nemen afscheid van de IC verplegers. Wie weet zien we elkaar weer. Indien we daar behoefte aan hebben mochten we gerust weer terug komen om nog een keer te kijken of bij te kletsen. Wie weet.

 ’s Avonds proberen we de kamer te versieren voor Sander maar dat is toch wel een belanden klusje geworden. Je wilt zo graag de kamer versieren voor twee mannetjes maar dat zal nooit gebeuren. In gedachte hoop ik dat hij stiekem mee kijkt en net zo zal genieten als Sander.

Moe en toch ook voldaan vallen we als een blok in slaap.

Donderdag 5 juli 2001, Jeroen en Menno zijn als eerste op en nadat ze Anneke wakker hebben gemaakt willen ze graag dat Sander zijn cadeau uitpakt. Dat het nog maar 6:30 is dat maakt niet uit. Waar ze meer zorgen om hebben is of zij ook een cadeau krijgen. Eindelijk komt ook  pappa uit zijn bed. Ik pak de videocamera en sta Sander op te wachten in de woonkamer. Verbaast kijkt hij om zich heen als Anneke de deur open doet. En al snel herkent hij de ballonnen en probeert er een te pakken. Het duurt niet lang of Jeroen attendeert Sander op de enorme cadeau op tafel “die moet open” en wel nu meteen. Voorzichtig maakt Anneke een begin met scheuren en Sander weet nog niet echt wat hij moet doen. Maar na een beetje aandringen begint hij het al aardig te snappen. Menno vindt het maar niks en help wel even …. En ja hoor zijn eerste verjaardagscadeau staat te pronken op de tafel. Een houten loop auto die we eigenlijk voor Rutger en Sander hadden willen kopen maar nu Rutger er eenmaal niet meer is vinden we toch dat Sander hem alleen verdient. Stiekem verwennen we de kinderen, niet te veel maar we proberen vooral veel leuke dingen te doen. Jeroen en Menno krijgen ook een cadeau, een schep voor op vakantie. 

Jeroen en Menno helpen snel om Sander achter de loopauto te plaatsen en moeilijk komt Sander stapje voor stapje vooruit. Dan maar in de loopauto en Jeroen en Menno er achter. Ik film en Anneke maakt de foto’s. Een leuk moment om nooit te vergeten.

Samen brengen we Jeroen en Menno naar school en gaan dan met z’n drieën naar Rutger. Expres eerst samen en later op de dag met andere vrienden en familie. De zon schijnt heerlijk en Sander bewondert een nieuwe windmolen met de kleuren van de regenboog. Gekregen van een oom en tante die ’s avonds bij Rutger waren langs geweest. Anneke en ik maken het grafje weer mooi door sommige knuffels weg te halen en bloemen weg te gooien die niet meer mooi zijn. Ook maken we plaats voor de presentjes die andere later op de dag willen geven. En nadat alles weer mooi is hebben we eindelijk even samen de tijd om ons verdriet te delen. De dagen hiervoor leefde ik emotioneel erg naar deze dag toe en nu ik er eenmaal sta heb ik toch een fijn gevoel in me dat Rutger op een wel heel bijzonder plekje is. Dit geeft mij enorm veel rust en na verloop van tijd hebben we een fijn gevoel en gaan samen met Sander taart kopen bij de Multi-vlaai. (reclame …..) Als je niet helemaal lekker voelt dan is dit een manier om je lekker te voelen. Heerlijk de dame achter de kassa gek maken door 5 halve verschillende vlaaien te bestellen die niet allemaal in de vitrine liggen. De heerlijkste vlaaien zijn gekocht en op naar het verkleed winkeltje de witte en blauwe helium ballonen kopen voor Rutger. Mooi is dat om met 20 ballonnen door de stad te lopen eigenlijk ben ik heel trots en wil iedereen vertellen dat ze voor Rutger zijn. Niemand ziet het helaas en niemand reageert. Maar diep van binnen heb ik dolle pret. De visite begint al vroeg en in de middag is het heerlijk druk. Eerst gaan we met de vrienden en familie naar Rutger. Jeroen en Menno krijgen elk 3 ballonnen en Sander helaas 1. Iedereen heeft een ballon. En Anneke vraagt aan Jeroen wat hij tegen Rutger wil zeggen. Door de drukte is hij een beetje verlegen maar “ we missen je” is wel het mooiste om mee te geven aan de ballonnen. Tegelijk laten we ze allemaal los. En heerlijk dwarrelend gaan ze op weg naar Rutger.

Thuis aangekomen is zijn er nog meer mensen gekomen en nu is het tijd voor gebak en feest. Sander krijgt een stuk taart en vraagt zich volgens mij af waarom al die mensen nu zo’n phoeha maken om een taart. Gewoon je vork er in en lekker eten. Zo moeilijk is dat toch niet. Tenslotte ben ik al 1 JA. Oké nog een keer hieper de piep hoera “oe aaah” op zijn Sanders en dan is het wel weer genoeg want zelfs in je blote buik is die slagroom plakkerig. Het kinderbadje staat klaar en Jeroen en Menno hebben dolle pret met hun vriendjes. Aan het eind van de middag de BBQ aan en heerlijk smikkelen en smullen met iedereen die maar wil blijven eten. Wat mij betreft weer een geslaagde dag met ruimte voor alle emoties maar ook voor plezier.

Vrijdag 6 juli 2001, We gaan nadat Anneke de kamer had schoon gemaakt, lekker naar een meertje in de polder. Ik heb nog een dagje vrij genomen. Want van werken komt toch niks meer. Even bij tanken is mijn devies dan ook. Heerlijk zwemmen in een stinkend meer spelen met zand en opgegeten worden door de mieren. Dat we dat allemaal pikken ik snap er niks van. Morgen maar gewoon zwemmen in het zwembad, kan ik tenminste de bodem zien. Wel leuk er even tussen uit. De boel de boel laten en gewoon niks doen. Ik heb zin in echte vakantie.

Zaterdag 7 juli 2001, We gaan eerst met opa en oma naar Ermelo (let op weer een reclame blok) naar Hendrixx of zo. Inkopen doen voor de vakantie in Frankrijk de Dordogne. En natuurlijk op de terug weg langs Mc Donalds (weer reclame). Later op de dag ben ik bek af maar ga toch samen met Jeroen en Menno naar het zwembad. Jeroen heeft zwemles en eigenlijk baal ik als een stekker want ik vind hem het beste zwemmen van zijn groepje en hij heeft nog steeds geen ander kleurtje gekregen.(elk kleurtje is een groepje dichter bij naar het afzwemmen) Maar hij heeft het blijkbaar helemaal naar zijn zin. Trots zie ik dat hij in het diepste zwembad springt en netjes door zwemt alsof hij niet bang is voor het diepe. De duikplank oké die is enger en met een duwtje van de badmeester (doet ie expres) hup naar benden springen. Menno is niet bang en wil met zijn bandjes om ook wel even van de duikplank maar helaas mag hij dat nog niet. Dus op naar het normale zwembad en dan maar de lucht in laten gooien door je vader. Is echt wel vele malen stoerder dan van de duikplank. En dat hij bijna (nog 10 meter) de plafond heeft geraakt is het welletjes en moet hij samen met zijn vader van de glijbaan en natuurlijk niet één keer “JA”….. Dat “ja” is een stopwoordje geworden in de familie Krol. Ik ben er mee begonnen en Menno heeft het al aardig door “JA”. Ik merk niet eens dat ik moe ben en geniet enorm van mijn jongens.

Zondag 8 juli 2001, Het regen kei hard …. Dus wat doe je dan …… Je kleren uit en naar buiten rennen. ….. NU JA….. lachen gieren brullen samen met Jeroen en Menno in de regen. Sander vind het eerst maar niks maar nadat ook hij zijn kleren uit heeft snel zijn armen omhoog van ik wil ook “ja”…. En dan als klap op de vuurpijl de knop van nog meer regen omhoog en je haren wassen met shampoo. Doller kan niet meer en ik vraag me af of ik de jongens droog kan houden met de volgende regenbui. En of ze dit later herinneren. Soms ben ik zo benieuwd wat er in hun kopie omgaat. Ik wou dat ik een gedachten lezer kon kopen bij de Dixon …… (ja ik weet het …reclame).

Als je, je nog afvraagt hoe is de verjaardag van Sander gegaan en wat heb je allemaal gedaan. Dan kan ik terug kijken op een mooie zomerse dag met veel plezier maar ook de ruimte voor verdriet. Soms alleen en soms lekker samen. Vrienden en familie om je heen die ons er door heen slepen. En de kinderen de hoe moe je ook bent de energie geven om verder te genieten van alle mooie dingen om je heen.