Contact met lotgenoten

Nederlandse hartstichting

Zaterdag 20 Oktober 2001

Bijeenkomst voor ouder die een kind met een aangeboren hartafwijking hebben verloren.

De bijeenkomst was in de Hartenark te Bildhoven. Hier werden we verwacht om ongeveer 10:00 uur en duurde tot ongeveer 15:30 uur. Het doel van deze bijeenkomst was om in groepjes onder begeleiding van een vrijwilliger ruimte te creëren om over je gevoelens en verlies te praten met lotgenoten.

Er was een zeer grote opkomst van zo’n 30 personen, stellen en mensen alleen. En nadat we ontvangen werden met een kopje koffie zijn er twee groepen gemaakt waarbij er geprobeerd werd gelijke situaties bij elkaar te plaatsen. Dus ouders van een jong overleden kind en ouders van een oud overleden kind.

Wij werden bij John  ingedeeld de groep voor jong overleden kinderen.

Jhon opende het gespreken met een Chinese spreuk, die luide “ Je kunt niet voorkomen dat de vogels van verdriet overvliegen, maar je kunt wel voorkomen dat ze nesten in je haar maken”. De bedoeling was om in twee sessies te praten over toen, nu en straks.

Emotioneel hebben we ons en ons kind aan elkaar voorgesteld. Huilend en zelfs soms lachend terug denkend aan alle momenten begonnen we elkaar te vertellen wat er allemaal gebeurt was en waarom we afscheid hebben moeten nemen van ons kind. De gelijkenis bij elkaar voor het vechten en de wanhoop creëerde een verbond. Alsof je vrienden ziet waar je lief en leed mee deelt.

Wat opvalt is dat je in je eigen wereld leeft met de maatschappij als buiten wereld. Samen ben je aan het vechten om het verdriet, terwijl de maatschappij verder leeft in materiele normen en waarden. Waarin je geleerd hebt carrière te maken een mooie auto te hebben en al die andere onzin. Maar waar het echt om gaat is je innerlijke toestand die nu door het verlies hellemaal over de kop is gegooid en niets meer is zoals het was. Waarin je hellemaal opnieuw je zelf, je relatie en je gezin van vooraf aan op moet bouwen met alle ups en downs. Dat leer je niet in onze maatschappij, hier kun je geen boeken over schrijven / lezen. Dit moet je zelf doen op je eigen manier. En dat gaat alleen maar met vallen en opstaan. De confrontatie met lotgenoten die dit ook meemaken bevestigd dat en vaak ben je dan aan het vergelijken hoe anderen dat doen ten opzichte van je zelf. Zo hebben we een ander stel leren kennen waarvan zij net als ik naar buiten treden en haar man net als Anneke in een geselecteerd groepje praten over haar zelf en het verlies. Zo zie je maar weer eens des te meer dat iedereen een individu is die op zijn eigen manier probeert te worstelen met hun eigen “ik”.

Één stel was al 6 jaar verder. Maar ook zij hebben nog steeds dat gevoel  van eigen wereld en buiten wereld. Dat het ook heel waardevol is om je eigenwereld te hebben waarin je niet hoeft mee te rennen met de maatschappij en zelf je normen en waarde bepaalt. Dat maakt je sterk, sterker dan menigeen. Dat is ook wat zo waardevol is na het verlies van je kind. Waar je houvast aan hebt om toch door te gaan.

Dat het een intense dag was bleek wel aan het einde van de dag, met hoofdpijn verliet ik de zaal maar ik was ook blij om veel dingen weer bevestigd te zien . Vooral om te zien dat we het niet altijd goed doen maar vooral door vallen en opstaan op de goede weg zijn. Naar iets wat wij nooit zullen vergeten. Maar door de buiten wereld als “het zal nu wel over zijn” beschouwd worden. Nee ik neem mijn eigen tijd, samen met mijn gezin en geniet daar beduidend meer van dan voorheen. En de maatschappij die kan de …. op. Ik bepaal zelf wel wat en wanneer ik iets wil. Een mooie auto ed. is echt niet belangrijk.