Het verschil in ziekenhuizen

Doordat we in 4 verschillende ziekenhuizen zijn geweest, waarvan het merendeel in het Universitair ziekenhuis, hebben we zoveel doktoren en verplegend personeel gezien dat we een hoop namen zijn vergeten. Ook hebben we zoals ik al eerder melde een vergelijkend "waren onderzoek" gedaan.
Waar wij veel moeite mee hebben is vooral de overgang van de ene verpleegafdeling / ziekenhuis naar het ander. In het begin waren we zo gewend aan de manier van verplegen op de kinderintensivecare. Toen we dan ook eindelijk naar een gewone verpleeg afdeling mochten was Rutger daar wel aan toe maar wij daarin tegen niet. Zo gingen we soms van tevoren kijken hoe het op die ander verpleeg afdeling was maar zo hadden we nooit de tijd gehad om te kijken hoe dat ander ziekenhuis is. Hierdoor liepen wij op de toppen van ons tenen en was een eerste indruk vaak bepalend voor de rest van ons verblijf op die afdeling. Ik moet bekennen dat als er problemen waren tussen ons en het andere ziekenhuis dat hoofdzakelijk komt uit het feit dat je weer nieuwe mensen moet leren kennen en dat hun manier van communiceren anders was dan dat we gewend waren. Als je dan kort op een bepaalde afdeling bent dan heb je eigenlijk ook niet de kans om dat op een goede manier op te bouwen.
Vanuit het Universitair ziekenhuis waren we helemaal bij omtrent de afwijkingen en operaties van Rutger. Hierdoor waren we als het ware zelf dokter / verpleger geworden. Als Rutger dan overgeplaatst was dan waren we samen met de verpleging alles aan het doornemen en gaven we aan wat we gewend waren.
Wat ook meespeelde is het feit dat je op een intensivecare gewend bent dat een verpleegster 1 of 2 kinderen onder haar hoede neemt. Kom je dan op een gewone verpleeg afdeling dan is het normaal dat een verpleger 4 tot 6 kinderen onder haar hoede neemt. Hierdoor lijkt het of ze weinig aandacht kunnen schenken aan alle patiëntjes. Maar ik moet bekennen dat veel verplegers alles proberen te doen om dat niet te laten gebeuren.
Ook heb je overdag op de intensivecare een aantal dokteren lopen waarvan ze vaak maar ongeveer 8 kinderen onder hun hoede hebben. Als je dat dan weer vergelijkt met een normale afdeling waar veel meer kinderen liggen met een gelijkaantal doktoren dan had ik wel eens het gevoel "waar is die dokter nu".
Gelukkig waren wij volledig op de hoogte van Rutger zijn afwijkingen en waren we heel goed in staat om te zien of er daadwerkelijk iets aan de hand was of dat er valse alarm was. Indien wij ook maar een beetje het idee hadden dat er iets niet helemaal pluis was dan bleven we net zo lang vragen om een dokter totdat hij ons met zekerheid kon vertellen dat alles goed was.
Van een afdeling heb ik een wrange nasmaak, ik schrijf dit maar een ieder die dit leest moet zich beseffen dat deze gevoelens niet aangerekend kunnen worden aan een ziekenhuis of afdeling. Ik wil niet op mijn geweten hebben dat andere ouders naar die afdeling gaan wetende dat wij daar slechte ervaringen hebben. Wat ik schrijf kan een ieder overkomen en welk ziekenhuis of afdeling dat is maakt dan niet uit. Op die betreffende afdeling liepen bij ons de spanningen zo hoog op dat we samen aan het ruziën waren. Dit kwam omdat we het gevoel hadden dat de betreffende verpleegster helemaal niet naar ons luisterden en ook niet het idee gaf de status van Rutger te kennen. Zo vroeg ze hoelang hij thuis was geweest en dat terwijl hij nog helemaal niet thuis was geweest. Ook vroeg ze of ze hem hadden geopereerd aan zijn hart via de zijkant en dat terwijl dat het gebied was waar hij aan zijn slokdarm was geopereerd en ook hiervan was ze totaal niet op de hoogte. Ook vond ze het maar raar dar Sander mee ging op de afdeling. En toen zo ook nog Rutger ruw oppakte om hem de fles te geven sloegen bij mij de stoppen door. Ik wou dat ik op dat moment de ziekte waarbij je ongecontroleerd moet vloeken had. Ik had echt de behoefte om flink te schelden. Gelukkig was er een dokter die later in de week vroeg hoe het met ons ging. Helaas voor de lieve man hebben we bij hem ons hart gelucht. En geëist dat er beter met Rutger EN ons omgegaan moest worden en dat we zo snel mogelijk naar ons vertrouwde omgeving terug wilde. Hij bood daarbij zijn excuses en dat terwijl we het hem niet eens kwalijk namen. Ons beeld van die betreffende afdeling is hierdoor erg slecht en ik denk nu achteraf dat dat niet helemaal terecht is. Maar toch kan en wil ik het niet laten om dit toch op te schrijven. Nu lucht het me even op en wie weet leest ze deze site en komt ze tot besef dat wij ter degen wisten wat wel en niet goed is en dat wat er toen gebeurt is nooit meer zal gebeuren. Please lees eerst de status van een patiënt en zoniet zeg het gewoon dat je nog niet volledig op de hoogte bent WIJ als ouders weten precies wat er speelt en samen komen altijd tot een oplossing.
Nu ik dit schrijf voel ik me toch ook weer schuldig naar al die andere doktoren, verplegers en verpleegsters die voor ons het vuur uit de schoenen hebben gelopen. Ik heb eigenlijk een enorm schuld gevoel, ik weet niet hoe ik hun kan bedanken wat ze voor ons hebben gedaan. Met veel zo niet heel veel doktoren en verplegers(sters) hebben we een goede band op kunnen bouwen. Ik zie hun als vakantie vrienden ik heb een nare maar mooie tijd meegemaakt waarbij we pracht mensen hebben ontmoet die zich soms voor meer dan 100% hebben gegeven. Nu onze "vakantie" voorbij is heb ik toch soms de behoefte om ze op te zoeken en via deze weg wil ik dan ook zeggen "DANK JE WEL VOOR AL DIE INZET", Ik heb al eens eerder een mediale mogen geven aan één afdeling maar eigenlijk zijn mensen zoals jullie hun gewicht in goud waard. (Aafke voor jou geldt 2x je eigen gewicht hoor, voor mensen die dit niet snappen ze is de kleinste verpleegster van allemaal)
Misschien zien we elkaar weer terug maar dan niet in het ziekenhuis.

Home